Podobno wracają do Polski i nie do końca wiadomo, czy bardziej z powodu padającego na pysk funta oraz dolara, czy też za sprawą tzw. cudu Tuska (jak ktoś zna definicję, niech do mnie napisze). Z Ameryki – już od pewnego czasu, a teraz podobno także z Wysp. Jeszcze niedawno media brytyjskie załamywały ręce nad najazdem Polaków na Wyspy, a tutaj okazuje się, że polskie pospolite ruszenie co prawda nadal trwa, ale tym razem w drugą stronę – Polacy z Anglii pakują funciaki do walizek i z Wysp grzeją z powrotem do Polski.
W ostatnich miesiącach brytyjskie media coraz częściej z niepokojem wspominają o tym, że polscy emigranci zaczynają wracać do domu. Z niepokojem, bo to oznacza, że na Wyspach będzie trudniej o tanią i wykwalifikowaną siłę roboczą. (Wielki powrót z Wysp)
Powyższe wnioski Gazeta Wyborcza wyciągnęła na podstawie ankiety przeprowadzonej wśród grupy złożonej z nieco ponad tysiąca polskich emigrantów przebywających czasowo w Wielkiej Brytanii. Gazeta zapewne uznała, że tych paru gości, którzy nabawiwszy się żylaków na zmywaku w Londynie zdecydowało się na powrót, to oznaka jakiegoś poważnego trendu dziejowego, kto wie – może nawet kolejnej wędrówki ludów?
Ale, ale, zostawmy GW w spokoju, bo dziennikarz też człowiek i na chleb z gorzałą musi zarobić, a komu w drogę, temu trampki na nogę. Ja w myślach wracałam do Polski wiele, wiele razy, ale jest co najmniej kilka powodów, dla których jednak nigdy tego nie zrobiłam, za co jestem wdzięczna zarówno Allachowi, jak i Bogu Emilowi;)
Przede wszystkim, średnio przemawia do mnie wizja kolejnej emigracji, bo powrót do Polski po piętnastu latach w Stanach nie byłby niczym innym, jak emigracją i zaczynaniem wszystkiego od zera. Nie zapominajmy, że w Polsce ludzie po 35. roku życia tak naprawdę nie mają czego szukać. Polska jest – i pewnie długo jeszcze pozostanie – krajem, w którym po trzydziestce jest się uznawanym za osobę w średnim wieku, a po czterdziestce pozostaje już jedynie opieka nad dziećmi oraz wnukami, o ile oczywiście się takowe ma. A jak się nie ma, należy być przygotowanym na wyrazy współczucia składane przy każdej okazji (oraz bez okazji) przez osoby nieznajome, aczkolwiek życzliwe.
Sprawa pieniędzy – w Stanach niezależnie od inflacji, obecnej recesji i różnych takich nadal żyje się lepiej, taniej i wygodniej niż w Polsce. Tutaj nie muszę mieć pół miliona w gotówce w lokalnej walucie, żeby żyć jak człowiek. Wystarczy, że mam pracę z ubezpieczeniem zdrowotnym, nie za dużo długów i dobrą historię kredytową. A w Polsce? Skromne mieszkanie w dużym mieście – to wydatek rzędu 400-600 tys. złotych, wyposażenie tego mieszkania – kolejne 100 tys., samochód – jakieś 50 tys., do tego niezbędna jest spora suma na koncie w banku, żeby jakoś przeżyć te długie miesiące bez pracy (w teoretycznej sytuacji powrotu).
Praca? Don’t get me started. Jest mało prawdopodobne, że mając zero układów i znajomości w Polsce mogłabym robić to, co od wielu lat z powodzeniem robię w Nowym Jorku. Nie mam dyplomu informatyka, ale od dziesięciu lat pracuję tutaj w zawodzie programisty i w ciągu tych dziesięciu lat na żadnej rozmowie kwalifikacyjnej ani razu nie padło pytanie o mój dyplom. Zawsze zgodnie z prawdą informowałam o swoim humanistycznym wykształceniu z Polski, co każdy potencjalny pracodawca przyjmował do wiadomości jako rzecz normalną i nie wzbudzającą sensacji. Pytano mnie o konkrety – portfolio, doświadczenie, znajomość nowych technologii i na tej podstawie podejmowano decyzję o przyjęciu do pracy.
Co prawda fajniej było spędzać urlopy w Europie w czasach, kiedy nasze amerykańskie pieniądze były w Europie warte trochę więcej. Ale przeżyjemy i to – następnym razem zamiast pieniędzy do Polski zabiorę ze sobą walizkę pełną iPodów:)
Do następnego razu!
Agnieszka
Salon Nowojorski 
Wiesz, ja bym był ostrożny z tymi prognozami. ‚Wyborcza’, mimo, że bardzo ją cenię, od samego początku uderza w katastroficzne tony w temacie emigracji. Kiedyś według nich wszyscy wyjezdżali a teraz wszyscy wracają. Słucham na bieżąco (codziennie) BBC i jakoś do tej pory nie spotkałem ani jednej wzmianki na temat rzekomego odpływu Polaków z UK. Wręcz odwrotnie: ostatnio był program o tym jak to otwierają się kolejne polskie sklepy i knajpy z komentarzem, że polska świeża imigracja czuje się na wyspach coraz lepiej. Poza tym ludzie przywieźli dzieci, założyli rodziny, kupują domy… Nie sądzę, żeby nagle wszystkim się odwidziało, zwłaszcza, że w Polsce, czego by w Wyborczej nie pisali, nadal trudno o dobrze płatną pracę. Nie mówiąc o świadczeniach społecznych…
Pożyjemy zobaczymy, ale wydaje mi się, że polska społeczność w UK jest czymś co już na stałe będzie jednym z elementów tamtejszej mozaiki. Wrócą ci, którzy nie znają języka, nie mają kwalifikacji albo rzeczywiście nie są w stanie poradzić sobie z tęsknotą. A potem pewnie i tak część z nich wróci do UK, bo dojdą do wniosku, że nad Wisła wcale nie jest tak cudownie…
Masz racje, ze latwo jest wpasc w pulapke uogolniania. Kiedys mowilo sie o „masowej” emigracji, teraz zas – o „masowych” powrotach, a prawda jak zwykle lezy posrodku.
Poza tym zawsze jest grupa ludzi, ktorzy z zalozenia wyjezdzaja tylko „na chwile” – to zapewne ci, ktorzy teraz wracaja.
Pozdrowienia!
mysle ze sprawa re-emigracji to jest ciekawy problem, sam chce cos u siebie napisac o tym, ale nie umiem sie zabrac. dzieki za male przypomnienie o temacie:)
raczej nie przenosza sie z UK do polski (o ile nie jest to kolejny dziennikarski wymysl) ludzie ktorzy w UK po prostu zyja w sposob normalny, robia jakies plany itd.
kto nie przelicza na zlotowki i bardziej interesuje go to jak uzyskac brytyjski paszport czy zaplacic mniej podatkow niz problemy tuska i jego rzadu – ten nie zdecyduje o wyjezdzie do polski pod wplywem emocji. a pozostali wrociliby z czasem i tak. bo oni po prostu wola byc w polsce, albo poki co im sie tak wydaje.
1. propaganda to jasne (jakies spamerskie automaty linkuja do mnie)
w tej ankiecie (cholera wie jaka grupa byla reprezentatywna) tylko 12 proc chce powracac, ale w leadzie lepiej brzmi ze dwa razy wiecej (niz przed rokiem)
2.
chyba szanowna Pani nie byla dawno w Polsce
w kazdym razie mimo ze stary dziad jestem, to jakos sobie daje rade (i nie jest to zasluga Tuskiego)
a ze mogloby byc lepiej?
zawsze i wszedzie
Z calym spokojem zgadzam sie z Toba Agnieszko. Zaczynac od nowa nie ma sensu i za drogo i zbyt egzotycznie:)
Chyba ze ma sie pomysl i srodki na ropoczecie czegos na wlasne konto.
A w integujacej sie Unii Europejskiej przemieszczanie sie we wszyskich kierunkach za praca czy warunkami zycia, bedzie czyms tak normalnym, jak wedrowanie ze stanu do stanu w USA.
Poczytna gazeta Rzeczpospolita ma „salary calculator”. Wedle wszystkich mozliwych zapytan zarabialbym w Polsce 16 razy mniej. A samochod ktorym jezdze w Ameryce kusztuje tyla samo w dolarach albo i wiecej.
Nie mowiac o tym ze pracy, nawet za 1/16 moich zarobkow bym nie znalazl
Z tym 35 rokime zycia to troche przesada, ale po 45 (a juz na pewno po 50.) nie ma czego szukac w polsce.
Moj tato ma 55 lat i pracy nie moze znalezc poza praca stroza nocnego za stawke minimum!!!
„Polska jest – i pewnie długo jeszcze pozostanie – krajem, w którym po trzydziestce jest się uznawanym za osobę w średnim wieku, a po czterdziestce pozostaje już jedynie opieka nad dziećmi oraz wnukami, o ile oczywiście się takowe ma. A jak się nie ma, należy być przygotowanym na wyrazy współczucia składane przy każdej okazji (oraz bez okazji) przez osoby nieznajome, aczkolwiek życzliwe.”
O tym mniej więcej jest wpis dziś u mnie. A co do powrotu to tez nie zamierzam przynajmniej nie w najblizszej przyszlosci.