Salon Nowojorski

W skali kraju to tylko kropla w recesyjnym morzu, ale moja firma właśnie poinformowała, że w najbliższych tygodniach będzie zwalniać pracowników. No cóż, małe sprawy mają to do siebie, że często składają się na obraz tych większych. Na zieloną trawkę pójdzie jakieś 10 procent wszystkich zatrudnionych, czyli co najmniej kilkaset osób, bo firma zalicza się do tych większych. Nikt z nas jeszcze nie dostał do ręki pink slip, ale wiemy już, że stanie się to w ciągu najbliższych kilku tygodni.

Teraz trwa pełna mobilizacja-demoralizacja, bo czekamy, komu na głowę spadnie siekierka i zastanawiamy się właśnie, czy w związku z powyższym lepiej przykładać się do roboty, czy lepiej bumelować. Grzebiemy w Google News i czytamy, kto co o firmie napisał.  A w ostatnich dniach było tego trochę.

Nie wiem, czy akurat moja głowa w pierwszej kolejności pójdzie pod topór, ale jak znam życie, szczególne przejmowanie się pracą w takiej sytuacji jest raczej bez sensu. Decyzja, kto zostanie zwolniony, a kto zostanie pewnie została już podjęta i w tej chwili dział kadr po prostu pracuje nad przygotowaniem papierów i szczegółów odpraw pracowniczych – firma należy do tych bardziej hojnych, jak na amerykańskie warunki, bo daje 2 tygodnie odprawy za każdy przepracowany rok.

Layoff nigdy nie jest przyjemny, ale przerobiłam to już pięć lat temu, kiedy zwolniono mnie z roboty zaraz po ostatniej radioterapii i zanim jeszcze odrosły mi włosy po  chemii. Wtedy okazało się że „co mnie nie zabiło, to mnie wzmocniło”, nie widzę więc powodu, dla którego ewentualna utrata pracy teraz miałaby być dla mnie katastrofą większą niż wówczas.

Najgorzej w takiej sytuacji byłoby z ubezpieczeniem. W Stanach praca = ubezpieczenie zdrowotne = spokojna głowa.  Plan pracowniczy czyli grupowy, z rozłożonym ryzykiem, chroni w tym kraju przed grzebaniem w historii medycznej, doszukiwaniem się różnych pre-existing conditions i dyskryminacją ze strony firmy ubezpieczeniowej.  O ile z brakiem kasy można sobie jakoś poradzić, jeśli wcześniej  było się oszczędnym i zapobiegliwym, o tyle utrata ubezpieczenia w niektórych przypadkach może oznaczać bankructwo. Pięć lat temu przysługiwała mi COBRA, którą oczywiście wzięłam, mimo że kosztowała fortunę ($500 miesięcznie dla jednej osoby, plan rodzinny – ponad $1.500, a planu dla dwóch osób w ogóle nie oferowano). Nie miałam wyjścia, bo nie wiedziałam, jak szybko znajdę pracę  z ubezpieczeniem, a przede wszystkim, czy w ogóle będę w stanie pracować. Oczywiście wyczyściło mnie to z pieniędzy, bo COBRA kosztowala 500, a zasiłku dla bezrobotnych dostawałam jakieś 1.400 na rękę, do tego wszystkie rachunki – jak zwykle,  ale cóż – pieniądze rzecz nabyta…

Teraz jestem w dużo lepszej sytuacji, bo od pięciu lat jestem w remisji. No i mam włosy, w sporej ilości 🙂  Mam jednak nadzieję, że Ameryka dojrzała w końcu do tego, żeby zrobić porządek z tym całym ubezpieczeniowym syfem. I jest to jeden z powodów, dla których we wtorek będę głosować tak, a nie inaczej.