Salon Nowojorski

Czasy, kiedy na Greenpoincie królowały „szczyre gęby” z Redlińskiego rodem, minęły bezpowrotnie, wypada zatem, panowie i panie, zrewidować swoje poglądy na temat Greenpointu. Redliński swoimi opisami Polaków w Hameryce narobił strasznego zamieszania w głowach ludności czytającej, bo od momentu publikacji książki „Szczuropolacy” a.k.a. „Szczurojorczycy” Greenpoint kojarzony jest powszechnie z typami spod ciemnej gwiazdy (Potejto, Azbest i s-ka), mieszkaniami typu subway oraz stereotypem Polaczka-pijaczka, co to po angielsku ani w ząb, a z całej Ameryki interesują go jedynie „dulary” i robienie na szaro innych rodaków.

Polacy w Nowym Jorku radzą sobie nie najgorzej i wiadomości w stylu, że wszyscy pracują przy zrywaniu azbestu, zmywaniu garów lub zamiataniu ulic są grubo przesadzone (choć też nie ma powodu, aby powyższe zajęcia uznawać za wstydliwe). Przyznaję, pierwsze lata po przyjeździe do Stanów często do łatwych nie należą, bo o pozwolenie na pracę jest tutaj bardzo trudno, a pracując na czarno jest się skazanym na określony rodzaj nisko płatnej pracy, niezależnie od przywiezionego z Polski dyplomu wyższej uczelni.

Polski programista, który przyjeżdża do Anglii, od samego początku może legalnie pracować w tym kraju, o ile w miarę sprawnie posługuje się językiem angielskim. Polski programista w Stanach, jeśli chce pracować w swoim zawodzie, musi najpierw zdobyć pozwolenie na pracę, bo bez niego będzie zaczynał wszystko od zera. Oczywiście inaczej się rzeczy mają, jeśli przyjeżdża tutaj na tzw. wizie pracowniczej i od razu czeka na niego legalna praca za kilkadziesiąt tysięcy rocznie.

Literatura literaturą, a życie – życiem. Tak więc uprzejmie donoszę, że Greenpoint jest cool. Z pobliskiego Williamsburga i zza rzeki czyli z East Village przenosi się tutaj coraz więcej ciekawego towarzystwa, w tym wielu artystów, którzy przerabiają na pracownie stare greenpoinckie fabryki i magazyny. Co za tym idzie – w górę idą czynsze, choć nadal są niższe niż na Williamsburgu (a o Manhattanie nie wspomnę). W tej chwili za wynajęcie na Greenpoincie mieszkania typu studio (kawalerka) trzeba zapłacić min. $800-1000 za miesiąc, za mieszkanie 1-sypialniowe – od $1000-$1200 w górę. A skoro o mieszkaniach mowa, warto wspomnieć, że znany koszykarz Magic Johnson zainwestował spore pieniądze w budowę kompleksu 130 ekskluzywnych apartamentów na Greenpoincie właśnie.

Nowe knajpy pojawiają się jak grzyby po deszczu i to nie tylko takie, które serwują pierogi, schabowego i Żywiec. Oczywiście typowo polskich restauracji nadal jest sporo, ale i do nich coraz częściej zaglądają do nich Amerykanie, którzy wcale nie mają problemu ze zjedzeniem kotleta i popiciem go polskim piwem. Moja ulubiona to „Królewskie Jadło” (kiedyś nazywała się „Stylowa”) na rogu Norman i Manhattan Ave. Parę lat temu zmienił się właściciel, co restauracji zdecydowanie wyszło na zdrowie – nowy wystrój i bardziej kreatywne menu.

Time Out New York opublikował niedawno mini-przewodnik po Greenpoincie pt. Going Greenpoint. Jego autorka pod niebiosa wychwala domową polską kuchnię, szczególnie placki po węgiersku w „Christina’s Restaurant” (Manhattan Ave. między Noble i Milton) oraz pierogi w „Old Poland Bakery & Restaurant” (Nassau Ave. przy Humboldt).

Jednym słowem Greenpoint jest OK i nie ma powodu, żeby go uważać za dzielnicę drugiej kategorii.

Do następnego razu!
Agnieszka