Salon Nowojorski

Już po wszystkim – prezentacja wyszła OK, nie było problemu ani z komputerem ani z PowerPointem, a jedynie z myszą w sali konferencyjnej, bo zdechły w niej baterie. Ale przyszła pani sekretarka, sprawnie wymieniła ba(k)terie na nowe, więc mogłam śmiało pokazywać lżej strawne kawałki kodu naszym specom od marketingu, bo prezentacja z grubsza dotyczyła tematu technical implementation of XXX for non-programmers.

Nie byłam ani zdenerwowana, ani język nie plątał mi się bardziej niż można by się spodziewać po kimś, dla kogo angielski nie jest językiem ojczystym. W trakcie prezentacji zasnęła tylko jedna osoba – mój kolega z działu, ale stało się to jeszcze zanim doszliśmy do mojej części, więc nie poczuwam się do odpowiedzialności 😉 Zresztą on jest usprawiedliwiony, bo podobnie jak ja bardzo dużo ostatnio pracuje, więc też na pewno nie dosypia.

Teraz będzie spokój na jakiś czas i będę wreszcie mogła się zająć konkretną robotą czyli pisaniem kodu i dokumentacji. Uff, co za ulga. Jak to jest, że do pewnych rzeczy człowiek nie jest w stanie się przyzwyczaić? Prezentacji tego typu robiłam już dziesiątki, w sumie nigdy nie zdarzył mi się żaden grubszy obciach, jednak nie jestem w stanie zmienić tego, że zawsze jest to dla mnie spory stres. Bogu dzięki znajomość tematu oraz solidne przygotowanie slajdów i notatek dają jakieś efekty i chronią przed spanikowaniem w trakcie „przedstawienia”. Znam swoje możliwości na tyle, by wiedzieć, że absolutnie wykluczyć należy jakiekolwiek próby improwizacji.

Myślę, że więcej ma to wspólnego z moją naturą introwertyka niż z faktem, że angielski nie jest moim językiem ojczystym oraz z tym, że te prezentacje zazwyczaj przeprowadzam dla grup w zdecydowanej większości złożonych z rodowitych Amerykanów. Zresztą podobno jest bardzo wiele osób, które czują się fatalnie w sytuacjach związanych z public speaking w jakiejkolwiek postaci, więc może jednak nie jestem aż takim dziwakiem.